Sumar – Wie alleen naar de einduitslag kijkt, zou kunnen constateren dat het duel tussen de O-11 teams van Suameer en Blauw Wit ‘34 uit Leeuwarden een eenzijdig potje voetbal was, daar zaterdagochtend op het fraaie sportcomplex De Heidkamp op Sumarreheide. Maar dat zou een misvatting zijn, want het werd in werkelijkheid een wedstrijd die het aanzien meer dan waard was, tussen twee teams die lieten zien dat ze op de lange ladder naar de status van volwaardige voetaballers al diverse stappen hadden gezet. Met andere woorden, deze jongen en meisjes lieten zien dat ze al behoorlijk wat vlieguren achter de rug hadden. Met andere woorden, de meesten van hen bleken al prima te kunnen voetballen. En natuurlijk, want dat is bijna altijd zo, staken er een paar boven dat ‘behoorlijke peil’ uit. De spelers die de Fransen ‘hors categorie’ en wij hier in Fryslân ‘spilers mei in fin mear as in bears’ noemen. De smaakmakers en niet alleen dat, maar ze maken ook de doelpunten. Eigenlijk heeft iedere jeugdploeg wel één of meer van dat soort jongens of meisjes. Want in principe, dat heeft langjarige ervaring mij inmiddels wel geleerd, zijn meisjes tot een bepaalde leeftijd net zo goed als de jongens van die leeftijd, sterker nog, sommigen zijn zelfs beter. Dus het feit dat Suameer met een gemengd team speelde en Blauw Wit alleen jongens mee naar Sumar had genomen, was zeker niet van doorslaggevende invloed op de uitslag. Die viel uit in het voordeel van de gasten, het werd 0-4 en waar de overwinning zonder meer terecht en verdiend was, was de uitslag lichtelijk geflatteerd. Met andere woorden, de thuisclub had zonder meer één en misschien wel meer treffers verdiend.
eerste helft
Ik kan eindelijk weer eens kiezen uit een redelijk ruim gestoffeerd aanbod op deze fraaie zaterdagochtend. Ik kies voor een wedstrijd in mijn woonplaats onder het motto ‘lekker tichtby’. Langer dan vijf minuten duurt mijn reis naar sportpark De Heidkamp niet. Daar word ik ontvangen zoals ik dat hier gewend ben: “Wolkom, moai datst der bist, wolst kofje?” De wedstrijd waar ik voor kom staat op het punt van beginnen, beide ploegen, thuisclub Suameer O-11 en Blauw Wit ’34 O-11 uit Leeuwarden, zijn zich al aan het warmlopen, hoewel dat met deze bijna zomerse omstandigheden niet of nauwelijks nodig lijkt. Ik zoek een plekje op de achterlijn, er wordt gespeeld op een half veld, dus in de breedte en dat betekent dat ik bijna het hele veld kan bestrijken met mijn telelens. Publiek is schaars, het blijft bij een handvol ouders, maar dat mag de pret niet drukken, de jongens en meisjes hebben er zicht- en hoorbaar zin in. Als de scheidsrechter, Theo Koster neemt de honneurs waar, voor het begin heeft gefloten, ontwikkelt zich een wedstrijd tussen twee ploegen die er meteen voluit tegenaan gaan. Nog even over de scheidsrechter, hij is eigenlijk meer spelleider dan referee, met andere woorden, hij moet zorgen dat dit duel in goede, lees: sportieve, banen wordt geleid. En dat is deze Theo Koster, weet ik van eerdere gelegenheden, wel toevertrouwd. Moeilijk heeft hij het niet, maar af en toe moet hij toch zijn gezag even laten gelden. Opvallend is dat de spelers geen enkele moeite hebben om de wedstrijd vlot te laten verlopen. Dat betekent zonder veel overtredingen, de fouten die worden gemaakt vallen merendeels onder de noemer ‘per ongeluk’ en met inworpen en corners en degelijk hoeft de scheids zich eigenlijk niet bezig te houden, dat regelen de ploegen onder elkaar wel. Mooi om te zien, zo kan het dus ook. Het zijn de gasten die meteen na de aftrap het heft in handen nemen, zij zijn het meest aan de bal, creëren de meeste en ook de mooiste kansen, maar vooralsnog slaagt Suameer erin die kansen allemaal onschadelijk te maken. Dat is niet in de laatste plaats te danken aan de onverzettelijkheid van de Sumarder doelman, die, zoals het een echte keeper betaamt, ‘Kopf und Kragen‘ riskeert bij gevaarlijke aanvalsacties van de gasten. Het is niet in de laatste plaats aan hem, Jelte heet hij, te danken dat het tot aan de rust gelijkop blijft gaan wat de score betreft. Nou, score, er wordt slechts één keer gescoord in deze eerste helft, en het verbaast niet dat het één van de eerder genoemdetalenten, Rashjit heet hij als ik het goed heb verstaan, die de bal na en oogstrelende solo achter de keeper van de thuisclub prikt: 0-1. Maar de, niet al te talrijke, uitvallen van de thuisclub, blijven gevaarlijk, zo gevaarlijk, dat Blauw Wit wel degelijk gedwongen is een aantal spelers achterin te houden, hoe graag ze ook mee naar voren willen. Want daar is het natuurlijk te doen, en dus maant hun coach zijn spelers met enige regelmaat meer mee naar voren te gaan. Maar ook weer niet te ver en te frequent, want dat zou gevaarlijk kunnen worden. Bij de gasten spelen een paar jongens die duidelijk zichtbaar gezegend zijn met ‘dy fin mear as in bears’ waar ik het eerder over had. Met andere woorden, ze hebben bewegingen in huis waar je het water van in de handen krijgt. Balletje achter het standbeen, lobje hier, stiftje daar, en een arsenaal aan schijnbewegingen om duimen en vingers bij af te likken. Hun enige ‘nadeel’, dat is het natuurlijk in feite niet, bestaat daarin dat ze hun solisme af en toe lichtelijk overdrijven. Maar dat leren ze nog wel met hulp van coaches en ploeggenoten en indirect van toekomstige tegenstanders.
tweede helft
Het blijft dus in deze eerste helft bij die 0-1, maar duidelijk is wel dat Blauw Wit het meeste recht op de overwinning heeft, de Leeuwarders gasten combineren wat makkelijker, wat soepeler en, toch een belangrijke succesfactor, ze beschikken over een paar exceptioneel goede spelers. En dat toch nog wel een paar treffers opleveren zou je zeggen en in de tweede helft gebeurt dat ook. Aan het spelbeeld verandert in dit tweede hoofdstuk niet echt veel, beide ploegen spelen vol op de aanval en dat levert aan beide kanten de nodige kansen op. Ik zit eigenlijk te wachten op het moment dat Suameer erin slaagt om de gelijkmaker achter de Leeuwarder doelman te deponeren, maar het vizier staat niet echt op scherp en bovendien is de BW-doelman van het type ‘net fan dat benaude’. En, zegt een aloude voetbalwet, ‘als je ze zelf niet maakt, doet de tegenstander dat wel’ en die wet wordt deze ochetnd weer eens bewaarheid. Het zijn de gasten diescoren, de 0-2 is een listig schuivertje in de verre hoek, de 0-3 is het resultaat van een fraai uitgespeelde aan val-over meerdere-schijven en het kwartet wordt volgemaakt als scheidsrechter koster de bal terecht op de stip leg na een overtreding van een van de Sumarder verdedigers. Die penalty gaat er feilloos en dat betekent 0-4, de stand die even later tot eindstand wordt gepromoveerd. Een verdiende zege voor de zege, al doet die 0-4 niet helemaal recht aan de verhoudingen in het veld.
Kijk voor meer foto's: Suameer O-11-Blauw Wit O-11: een lekkere pot voetbal
